No stress, time is flying

Wat gaat de tijd snel, alweer een maand in Kenia. Helaas heb ik de afgelopen dagen we dorpsweek gemist, maar ik andere leuke en minder leuke dingen meegemaakt afgelopen week!
Afgelopen vrijdag werd ons huisje gepoetst voor ons, en verwachtte wij de andere groep terug uit rangala. Na een hapje en drankje bij Monami, zijn we om boodschappen geweest. Omdat de andere huisjes verhuurd waren, bleven de andere meiden bij ons in het huisje slapen. Wat een gezelligheid, 4 van de 6 op bed met buikpijn.
Zaterdag ging om 7:15uur de wekker, om 8:00uur vertrokken we richting het victoria meer om hippo’s te spotten! Na de hobbelige rit in de tuktuk, struikelde ik over de planken waardoor mijn slipper zwemles kreeg. De boottocht duurde ongeveer 2 uur. Er waren 2 gidsen mee die het een en het ander vertelde over vogels en planten. Allemaal erg interessant, maar wij komen voor de hippo’s. Na een rondje langs de kant gevaren te hebben, foto’s te hebben gemaakt van het geweldige uitzicht en de vogels kwamen we eindelijk aan op de plek waar nijlpaarden zaten. En ja hoor, tot onze schrik zaten ze harstikke dichtbij! Een vader, moeder en 2 kleintjes. Na een paar prachtige foto’s te hebben gemaakt, genoten te hebben van de ervaring zijn we terug gevaren om een Tilapia vis te gaan eten. We mochten zelf onze vis uitkiezen van een rek, wat er echt vies uit zag. Maar wat smaakte die vis lekker zeg! Thuis hebben we nog gezwommen, en bij gekletst. S avonds gingen we uiteten met z’n alle, en sloten we de avond af bij de rooftop.
Ook zondag werden we weer vroeg opgehaald om naar de Gospelkerk te gaan. Helaas dacht Sammy dat wij naar het gespreek wouden luisteren, en dat begon om 10uur. Het zingen en dansen begon pas om 11uur, dus hebben wij genoten van een uur schreeuwen. Als eerste kwam een klasje met kinderen, die echt schattig klonken. Ook waren de big mama’s er met gekleurde rokken die de zaal op gang kreeg. Uiteindelijk nam het gospelkoor het over, en heel de kerk swingde mee. Sommige mensen lijken echt in zichzelf gekeerd te zijn en andere gooien de heupen helemaal los. Om 2 uur hebben we de andere groep weer op de bus gezet naar Rangala, en zijn wij naar Dunga Hill Camp gegaan om een potje te voetballen met keniaanse kindjes. Natuurlijk heeft het team van nicky en mij gewonnen. Rond 8 uur bracht bart ons naar de supermarkt omdat we geen brood meer hadden voor morgen, maar die was al dicht. Na nog wat gegeten te hebben bij momami, moesten we in de stromende regen naar huis. Op de weg zag je bijna niets meer, alle kuilen zaten vol water. Eenmaal thuis waren onze voeten niet meer wit maar bruin, incl de vloer.
Maandag was mijn eerste dag op out-patiënts, het kinderziekenhuis. De ruimte waarin wij de kindjes moesten wegen en meten was niet anders dan in de wachtkamer zelf. Na uitleg te hebben gekregen wat de bedoeling was, ben ik maar aan de slag gegaan met de thermometer, aangezien er nog 8 andere ‘oude’ student nurses kwamen. Dus veel werk was er niet te doen… Als een kindje boven de 38graden had, moest je vloeibare roze paracetamol geven en moest ze het kindje uitkleden, en als het kindje 40graden of hoger had dan moest die gelijk door naar een andere kamer. De kindjes hier zijn zo dik ingepakt, shirtje, trui en een deken.. ik heb het al stik warm in mijn uniform. Ook dragen de meeste geen luiers, maar een doek. Halverwege de ochtend ben ik een rondje gaan lopen, omdat er niets te doen was. Ik ben uitgekomen in een kamertje waar ze infuusjes prikte. 1 meisje hadden ze al 14 keer geprikt voordat ze het opgaven, morgen zouden ze het opnieuw proberen. Daarna ben ik naar een kamertje gegaan waar de patiënten worden gescreend, daar kreeg ik uitleg hoe het systeem hier werkt. Na de lunch waren er geen nurses meer aanwezig, terwijl er een super lange rij stond met patiënten. Ik ben gelijk maar begonnen… na een half uurtje kwam iris me opzoeken omdat ze niets te doen heeft, en heeft ze mij geholpen. Om half 4 waren er geen patiënten meer dus zijn we naar het lab gegaan om te kijken wat ze daar deden. We mochten onder de microscoop bekijken hoe malaria eruit zag, echt interessant! Bij thuiskomst zijn we om boodschappen geweest, vanavond koken michelle en dominique dus kunnen we lekker aanschuiven.
Dinsdag… tja, dat was een rare dag! Ik zal het proberen uit te leggen.. Toen we vanmorgen richting het ziekenhuis liepen, zat er een meisje op een koffer midden op de weg. We moesten best lachen, maar keken expres niet toen we er voorbij liepen. In mijn ooghoeken zag ik dat ze ons achtervolgde, tot ze ineens naast me liep. Bij de poort van het ziekenhuis gooide ze haar koffers weg en bleef ze naast me lopen. Onderweg zat er een steentje in mijn slipper dus ik haalde die eruit, deed ze precies hetzelfde! Ze zat de hele tijd aan mijn arm alsof ze mijn beste vriendin was… blij dat we aankwamen bij het ziekenhuis. Tegen de bewaker hebben we gezegd dat ze ons de hele tijd al achtervolgde, dus hij heeft haar weggestuurd terwijl wij naar binnen gingen. Net als gisteren stonden we vandaag met 9 nurses.. echt te veel. Ik had het al snel bekeken en ben ik gaan helpen bij HIV testen, maar daar waren ook niet veel patiënten dus heb ik weer geholpen bij de infuuskamer. Vandaag waren er veel kindjes die bloed moesten geven. Ook het meisje van gisteren was er weer, daar werd vandaag in de halsslagader geprikt om bloed te krijgen.. en bij een ander kindje werd er bloed uit de lies gezogen. Nadat er geen patiënten meer waren ben ik naar iris gegaan, ik dacht dat ze op de ic stond. Toen ik daar aankwam vroegen ze of ik bang was voor de dood, mee dat ik opzij keek overleed er een kindje. Haar oma ging haar een mooie zwarte jurk aantrekken. Dit was het eerste kindje wat ik heb zien overlijden, na de moeder een hand te hebben gegeven (wat heel gek is hier) ben ik verder opzoek gegaan naar iris. Na de lunch liepen we weer terug naar het ziekenhuis, daar stonden heel veel mensen allemaal te wijzen. Uit nieuwsgierigheid liepen we er voorbij om te kijken wat er was. De vrouw van vanmorgen was er weer, alleen dit keer liep ze in haar blootje rond te rennen. Snel zijn we naar onze afdeling gelopen zodat ze ons niet zag. In de wachtkamer zaten geen patiënten momenteel dus zijn we naar de infuuskamertje gegaan om te helpen. Later de dag hadden we nog een gesprek met de hoofd van de afdeling, om te bespreken wat we hun kunnen bieden. Om 4uur zijn we naar huis gegaan, maar op straat liep die vrouw nog steeds rond. Gelukkig heeft ze ons niet gezien.
Woensdag, alweer de helft van de week. Vandaag stond ik op de kinderafdeling zelf, op de ic samen met iris. Nadat de artsenvisite weg was konden we beginnen met de medicijnen. Ook hadden een aantal kindjes een nieuw infuusje nodig, dus heb ik de nurse geassisteerd. Zelf prikken heb ik nog niet gedaan want je ziet de aders bijna niet lopen, en die kleine armpjes.. Na de lunch hadden we een aantal ballonnen meegenomen om uit te delen op de ic en op de uitdrogingskamer. Ze moesten eerst bijna allemaal huilen omdat ze ‘blanke’ zagen, maar daarna gaven ze handjes en begonnen ze te lachen. Het was echt geweldig om te zien hoe de kindjes opvrolijkte, inclusief de moeder. ’s Avonds zijn we een ijskoffie gaan drinken, terwijl de rest thuis in de tent staat te springen met de dorpsweek.. ik mis het wel een beetje.
Donderdag, ik stond vandaag weer op de ic samen met iris. Er lag een baby van 21 dagen oud, die de hele morgen nog niet veel bewogen had, en die niet meer reageerde op prikkels, de arts had een bloedsuiker geprikt 1.6… ai, snel glucose klaar gemaakt en toegediend. Gelukkig knapte ze na een kwartiertje een beetje op. Een moeder kwam met een kindje met een hele dikke buik, haar borstkas ging echt enorm op en neer. De arts wou een sonde plaatsen, maar toen werd er aan mij gevraagd wat ik ervan vond. Ik had geluisterd naar haar longen, en die klonken behoorlijk vol. Een goede observatie, dus geen sonde maar aan de inhaleerapparaat. De patiënt bleek een longontsteking te hebben. Ondertussen kwam er nog een kindje aan, deze was helemaal grauw. Ik heb hem snel aan de zuurstof gezet, maar omdat hij zo klein was bleef de zuurstofbril niet zitten. Na het vastgemaakt te hebben met tape, zag je amper meer een gezichtje. Weer werd ik geroepen, dat er een nieuwe baby was, of ik haar temperatuur wou opmeten, en dat ze arts zo terug kwam. Maar die kwam niet terug.. dus heb ik maar een beetje gespeeld met het baby’tje. Gelukkig kwam er een andere arts, die het dossier doornam met de moeder. Na de lunch vroegen ze of ik een infuusje wou prikken bij het 21dagen oud baby’tje omdat de andere verstopt zat. Ik heb gekeken, maar zag geen aders door de blauwe handjes. Ook haar neus was blauw geworden ondertussen, en haar lever zag vuurrood. Maar dat hoorde bij de sepsis die ze had zei de arts. Ik heb gezegd dat ik het niet ging proberen, omdat ik niets zag, en ze zei dat ze zo terug kwam. Na 10 minuten was ze nog niet terug dus ben ik maar gaan kijken bij het baby’tje, maar haar oogjes waren weer heel erg aan het tollen. Das nie goed, dus samen met iris een bloedsuiker geprikt, weer 1.6… arm kindje. Maar omdat er nog geen infuusje was geprikt konden we geen glucose toedienen. De ander nurses hadden geen tijd, dus moesten we wachten tot de arts terug was. Op de ic was het momenteel echt druk, 2 kindjes per bed! Nadat het infuusje geprikt was, en de glucose werd toegediend zijn ris en ik ballonnen uit gaan delen op de afdeling (kindjes boven 3 jaar en kindjes onder 3 jaar). Na alle kindjes opgevrolijkt te hebben, en gespeeld te hebben met ze zijn we terug gegaan naar de ic om gedag te zeggen. Maar daar begonnen ze net met reanimeren van het 21 dagen oude baby. Het beademen hielp niet omdat ze helemaal vol zat, dus ondertussen werd ze ook uitgezogen. Haar moeder zat nog steeds op bed, samen met een andere vrouw met haar baby. Het baby’tje heeft het niet overleefd.. en het infuusje en de sonde werden er gelijk uit getrokken. Tegen de moeder werd maar 1 woordje gezegd, en de nurse liep weg. Er werd een handdoekje over het hoofdje gelegd. Ook zijn wij erna naar huis gegaan. Wat mij verteld is dat de overlijden kindjes gelijk door de ouders in een ander kamertje worden gelegd, waarna ze erna naar het mortuarium gaan. Veel afscheid kunnen de moeders niet nemen. Onderweg hebben we het er nog over gehad, dat het kindje in nederland niet gestoven zou zijn, omdat er beter geobserveerd en gelijk gehandeld wordt. Maar dit is kenia… en wij zijn machteloos hier.. gelukkig wist ik het gemakkelijk los te laten, en konden we er met z’n 3e goed over praten.
Om alles weer te vergeten hadden we een pubquiz s avonds in de rooftop van Bart. Onze teamnaam: pukkeltjespap… En goed dat we waren! Na de eerste 2 rondes stonden we laatste, maar gelukkig waren we de andere 2 rondes beter. Dat maakte ons één na laatste! Wat waren we trots.
Vrijdag was het tijd om te shoppen! De andere groep bleef dit weekend in Rangala, dus zijn wij met z’n 3e naar de masaai markt geweest, om souvenirs te halen. Na goed onderhandelen en afdingen zijn de meeste al ingeslagen. S middags zijn we naar de slipperkraam geweest, om slippers te laten maken. S avonds hebben we lekkere spiesjes van de bbq op, en hebben we de sfeer geproefd van Kenia de waterpijp.. na een aantal hilarische foto’s was het tijd om weer naar huis te gaan.
Zaterdag waren en demonstraties in Narobi en Kisumu, dus mochten we het compound niet verlaten vandaag. Na heerlijk uitgeslapen te hebben, zijn we bij het zwembad gaan liggen. Lekker dobberen op onze luchtbedjes en de zonnestralen meepakken. Na een potje flessenvoetbal, wat geen succes was met een opblaasbare strandbal, en waterballonnen hebben we ons prima vermaakt. Rond 4 uur hebben we nog een potje gekaart bij het zwembad, maar daar werden we al snel gek van de muggen. Vanavond gaan we lekker uiteten bij tammy’s, lekkere kip met chapati voor 3 euro’s. En natuurlijk hebben we daarna Nederland Ghana gekeken in het sportcafé. De avond hebben we afgesloten in de discotheek.
Vandaag was het niet zo’n bijzondere dag, we zijn het kisumu hotel geweest om te zwemmen. Ook hebben we geluncht, pizza . Nu alle foto’s weer online staan en het verslag weer bijgewerkt te hebben. Kunnen we er weer een week tegen aan.
Afgelopen week lijkt misschien een moeilijke week, maar het valt eigenlijk wel mee. Ik denk dat ik me erger had ingesteld, waardoor het tot nu toe allemaal wel meevalt. Natuurlijk is het allemaal super erg, vooral als er een kindje overlijd, of als iemand 20x mis wordt geprikt, maar het is hier heel anders dan in nederland. De cultuur reageert er veel anders op, mensen troosten is niet normaal, de moeders zijn hier allemaal heel hard en laten geen pijn zien. Ook kijken ze allemaal mee wanneer een kindje wordt geprikt, ook geven ze zelf de sondevoeding. Maar moeders zijn ook wel erg dankbaar als wij een kindje troosten of opvrolijk. En de reactie van de kindjes.. als ze voor het eest een blanke zien.. zo geweldig! Met grote ogen kijken ze je aan, of beginnen ze te huilen. Later geven ze je een handje of zwaaien ze, en dat geeft je een goed gevoel. De kleine dingen waarmee je kan helpen, een glimlach, een handje… daar doe ik het voor!

(excuses voor het lange verslag, kon geen kortere samenvatting maken)

xxx Lauri