De allerlaatste daagjes...
Door: Lauri
Blijf op de hoogte en volg Lauri
26 Juli 2014 | Kenia, Rangala
De laatste daagjes zijn nu echt aangebroken...
Maandag gingen we met Iris mee naar haar stage, het is een school voor gehandicapte kinderen. Om half 8 zaten we in de matatu met dorreen. Toen we de poort ingingen, kwamen sommige kindjes erg enthousiast aanrennen om ons een hand te geven. We hebben een opdracht van school om een gehandicapt kindje te observeren, dus ik nam Dolphine op me. Maar eerst gingen ze de vlag ophijsen, dat doen ze iedere maandagochtend. Daarna luidde ze een bel en moesten alle kindjes in een lokaal gaan zitten, zodat ze met z’n alle konden gaan zingen. De oudere gehandicapte kinderen namen de jongere op zich, dat was grappig om te zien. In het lokaal gingen ze liedjes zingen, ook dit klonk weer erg leuk. Het lijkt wel of iedere keniaan kan zingen, ook al zijn ze gehandicapt. Nu moesten de kinderen naar hun eigen klas, ik ging met dolphine mee, zij zat in secundaire klas. Ze heeft het syndroom van Down, is 15jaar en is al 5 jaar hier. Ze was gelijk dik bevriend met mij en ik mocht naast haar zitten. We begonnen met een liedje over hoe je de dag moet beginnen, daarna gingen we met z’n alle tandenpoetsen buiten. Terug in de klas was het tijd voor rekenen, we gingen tellen hoeveel vingers, armen, benen, ogen, neus en mond we hadden. Dolphine had het telkens fout, maar ze had er erg veel plezier in. Later ging ze mij vertellen wat er in haar schriftje stond, er stonden vierkanten cirkels en driehoeken getekend die ze na moest tekenen, maar zij vond het leuker om ze in te kleuren. Om 12 uur zijn nicky en ik naar Ugunga gegaan om een rok te laten maken van de stof die ik gekocht had. Ook hebben we nog wat groentes gehaald voor vanavond. Terug thuis ben ik nog eventjes terug naar het babyhome gegaan om te helpen, daar heb ik nog een paar flesjes gegeven in de isolationroom, in de andere kamer sliepen ze nog allemaal, dus ben ik naar huis gegaan.
Dinsdag begon de dag weer met baby’tjes wassen, wat heb ik ze gemist zeg. Al die vrolijke gezichtjes. Twee andere hielpen mij met aankleden en bedden verschonen terwijl ik ze in bad deed. Na alle kindjes weer schoon waren gingen zij de flesjes geven terwijl ik met Valentijn naar het ziekenhuis ging. Zij was 3 weken geleden ook al ziek van malaria, en nu heeft ze het alweer. Alleen nu heeft ze al 5 dosissen gehad en ze heeft nog steeds ++ malaria. Arm kindje. Ze trekt steeds haar infuusje eruit, ook dit keer dus moesten we een nieuwe laten prikken. Dit was een drama, alle aders waren al een keer gebruikt. Na 10x geprobeerd te hebben zat hij eindelijk in haar voet, dit keer laat ik haar het er niet uit trekken en heb ik in het babyhome gelijk verband omheen gewikkeld. Daarna mocht ik weer terug naar het ziekenhuis met een ander kindje, hij had ook malaria en had ook een infuusje nodig. Deze zat er gelukkig na 2x al in. Nu kan ik wel voorstellen dat moeders niet graag kijken als hun kind wordt geprikt, valentijn was zo aan het huilen en klampte zich helemaal vast aan mij. Zo zielig. Na een korte thee pauze ben ik weer terug gegaan om de kindjes te verschonen en de flesjes te geven.
S middags ben ik met Nicky naar Ugunga geweest om boodschappen te doen. Het was ook markt, dus we hebben nog gekeken voor plastic broekjes die we aan het babyhome konden geven. Verder hadden we de groentes nodig die we vanavond gingen eten met de kip. Om half 4 zaten we in de matatu richting Rangala, maar wat een timing. Iris en Doreen stonden bij de equator te wachten en stapte in dezelfde matatu als ons. In Rangala zijn we met Doreen meegegaan, want vandaag was het dan eindelijk zo ver! Ik ga een kip slachten! Doreen woont echt goed een voor keniaan, zo’n groot huis. Ze liet ons de keuken en de woonkamer zien, die helemaal vol stond met banken want als iedereen thuis is is t druk. Ik denk dat ze allemaal een bank voor hun zelf hebben. Ook stond er een plasma tv binnen en een computer. Daarna ging ze alvast was tomaten snijden. Nu was het zo ver… de kip lag al een tijdje op tafel ons aan te kijken (gelukkig goed vastgebonden). We gingen naar buiten, achter haar schuur, daar legde ze de kip op de grond en moest ik met 1 voet op de poten staan en 1 voet op de vleugels… dat vond ik al zielig, het beestje was zo aan het spartelen dat ik bijna omviel. Daarna gaf ze mij het mes, super scherp en hield zij de kop omhoog. Uh… ja? Moet ik snijden of hakken ik heb geen flauw idee namelijk. Iewll ik moet echt snijden. Het eerste stuk ging wel gemakkelijk, tot de slagader… daar schoot het mes er eventjes uit. Oeps.. daarna hielp ze mij verder met snijden want ik zaagde te langzaam. Het bloed spoot uit de kip en het beestje bleef echt enorm spartelen waardoor het moeilijk was om te blijven staan. Na een aantal minuten was het dood, wat een opluchting. Doreen pakte de kip op en deed het beestje in een emmer met gekookt water, zodat de veren makkelijker los lieten. Daarna werd de buitenste laag van de poten verwijderd en werden de veren geplukt, iris en ik mochten het laatste beetje doen.. maar de kip stonk te erg. Bleh. Ze legde de kip eventjes op het vuur en daarna werd het naar de keuken gebracht. Daar sneed ze het open en maakte ze er stukken van. Je wilt het niet weten, maar ze eten hier bijna alles op! De kop, het hart, de longen… alleen de darmen halen ze eruit. Ik hoef geen kip meer, danku. Alles ging een pan in en werd gekookt, daarna gingen we met z’n alle de rest van de groentes snijden. Daar maakte ze een sausje van. Uiteindelijk zaten we aan tafel en kregen we onze eigen geslachte kip op ons bord, het idee maakte me al misselijk. Maar uit beleeftijd toch geproefd, de kip was kei hard en ik kon hem niet bijten. Het was blijkbaar een lokale oude kip.. dus ik heb heerlijk rijst op. Ik heb in ieder geval weer een ervaring op gedaan, iets was iedere keniaanse vrouw moet kunnen. Maar de volgende keer koop ik wel een kipfiletje in de supermarkt.
Woensdag om 8uur begon de ronde langs de patiënten, er lagen best veel patiënten dit keer. Na de ronde ben ik naar OPD (out patiënts department) gegaan, daar heb ik geholpen met formulieren invullen zodat de patiënten naar de dokter konden. En om al een beetje afscheid te nemen, nicky en ik hadden een foto laten afdrukken en deze heb ik gegeven aan OPD. Daarna was het weer tijd om baby’tjes te injecteren, dit keer waren er super veel patiënten, maar dat komt omdat er vandaag een vaccin open gaat en daar zijn al 10 patiënten voor nodig. Terwijl de dokter de patiënten opnam en de formulieren invulde heb ik geïnjecteerd. Ook was er een zwangere vrouw, deze mocht ik palperen 24 weken en je hoorde het hartje echt goed kloppen. Om half 1 ben ik naar het babyhome gegaan om daar nog eventjes een paar flesjes te geven bij nicky. Om half 2 kwamen Roos en Milderd naar ons huis. Nicky en ik hebben onze kleren die we hier wouden laten aan hun gegeven omdat zij ons goed hebben geholpen in het babyhome. Ook hebben we foto’s af laten drukken met coach Roos en coach Mildred erop. Ze vonden het geweldig. God bless you, en Rich je moest goed voor me zorgen want dat verdiende we. Na de lunch zijn we naar Ugunga gegaan voor de laatste boodschappen. Ook hebben we het laatste ding gekocht wat we het babyhome gaan geven. Bij terugkomst zijn we naar het ziekenhuis gegaan want daar was iris met een kindje van de equator, zij had een gat in haar hoofd. We hebben gekeken hoe ze het deden dicht maken. Ook hoorde ik valentijn weer huilen, dus ben ik er naar toe gegaan. Tobias was bezig om een nieuw infuusje te prikken bij haar, want hij liep weer niet. Na zo vaak proberen zat hij er eindelijk in. Alle aders zijn nu echt al 2x aangeprikt, maar in het hoofd prikt hij niet. Valentijn sprong in mijn armen en ik ben met de zuster mee naar het babyhome gelopen om hem terug te leggen in zijn bedje. Thuis heb ik heerlijk genoten van een koude douche, zonder licht. Want de stroom is weer uitvallen.
Donderdag: de laatste dag in het babyhome is aangebroken, vandaag gaan nicky en ik samen. We hebben lekker met z’n 2tjes de baby’tjes gewassen en daarna de fles gegeven. Na de thee pauze hebben we gezellig buiten gezeten met onze lieverds.. Cindy en Josef. De kinderen van de basisschool gingen vandaag geld inzamelen zodat ze naar narobi kunnen om te zingen. Om half 1 gingen we naar binnen en hebben we de baby’tjes verschoond. Nicky is daarna met Agnes naar het ziekenhuis gegaan omdat ze 39.3graden koorts had. Dus heb ik de flesjes gegeven. Om 2 uur ben ik maar naar huis gegaan om chapati te maken.. hmm daar had ik zin in . Nicky was nog steeds niet terug dus heb ik (voor de laatste keer) mijn kleren met de hand gewassen. Ik ben zo blij dat we thuis gewoon een wasmachine hebben. Daarna ben ik alvast begonnen om de keuken schoon te maken. Om 4 uur zijn we naar het babyhome terug gegaan met alle spulletjes die we voor hun hadden. We hadden alles mooi uitgestald op de keukentafel, en wat was de sister blij! Ze riep de andere erbij zodat ze het konden verdelen onder de kamers. Natuurlijk ging het meeste naar de isolation room en admission room omdat wij daar altijd stonden. Ook gingen ze een liedje voor ons zingen om ons te bedanken, zo leuk! Gelukkig was ik er dit keer op tijd bij en heb ik het gefilmd. Nadat alles verdeeld was, hebben we nog een foto buiten gemaakt. Morgen is het dan echt zo ver, gedag zeggen…Thuis hebben verder alles nog opgeruimd.
Vrijdag….Het is nu dan eindelijk zo ver, mijn koffers zijn nu helemaal gepakt. Mijn kamer is weer helemaal leeg en saai zoals van te voren. Nu wil ik toch wel naar huis. Om half 1 kwamen de anderen aan in Rangala en zijn we naar het babyhome gegaan om voor de laatste keer de baby’tjes vast te houden en gedag te zeggen tegen de sisters. Ik heb nog eventjes gezellig met Cindy gezeten. Na het flesje heb ik haar terug gelegd en begon ze te huilen… tja, ik wil jou ook graag meenemen. Daarna zijn we naar de eetkamer gegaan, daar stond een heel buffet voor ons klaar. De sister wou graag nog 1 x met ons lunchen, als afscheid. Na het eten hielden ze een speech voor ons. Ook gingen ze weer super leuk zingen, alleen dit keer moesten we 1 voor 1 naar voren komen, daar kregen we een cadeautje. Daarna kregen anouck priscilla nicky en ik nog een armbandje omdat wij geholpen hadden in het babyhome. Super leuk! Toen was het echt zo ver, na een groepsfoto buiten was het tijd voor gedag te zeggen. Ze waren de afgelopen 5 weken zo aardig tegen ons geweest dat we een beetje familie zijn geworden. De koffers konden nu ingeladen worden en hiermee sloten we het Rangala avontuur af.
In Kisumu hebben Nicky en ik nog een voetbalshirt gehaald voor Nicky, daarna was het alweer tijd om te gaan eten. Het restaurant waar we eigenlijk heen wouden was dicht, dus gingen we naar een Indisch restaurant. Helaas viel dit niet zo goed, dus Iris en ik sloegen de stapavond over en belande vroeg in bed.
Vandaag zijn Iris en ik naar Java gegaan om te ontbijten, heerlijk een croissantje met een mokka koffie! Daarna zijn we Nicky op gaan halen en zijn we door gegaan naar de Masai markt, daar hebben we echt de allerlaatste souvenirs gehaald. Om 1 uur gingen we lunchen met Millecent, Consolata en Sammy om ook gedag tegen hun te zeggen en ze te bedanken. Wij zijn daarna door gegaan naar de supermarkt om alvast wat dingen te halen voor de busreis. Thuis was het eenmaal zo ver om alle souvenirs in de koffers te doen, het past gelukkig! Hopelijk past het ook nog in het aantal kilo’s, maar dat weten we morgen. Vanavond gaan we voor de allerlaatste keer in Kisumu uit eten met de hele groep, Max en Bart. En daarna gaan we nog de laatste drankjes doen, om het af te leren (hier in Kenia dan).
Morgen vertrekken we richting Nairobi, maar halverwege stoppen we om te overnachten. Daar gaan we maandag mountainbiken, daarna vertrekken we richting Nairobi. In het Shalom House overnachten we weer. Dinsdagavond om half 11 vliegen we weer terug naar huis en zie ik mijn familie weer woensdagochtend! De 3 maanden zijn echt voorbij gevlogen. Ik heb zoveel leuke ervaringen opgedaan hier. Ook minder leuke dingen gezien, maar daar ben ik alleen maar sterker van geworden. Of dezelfde Lauri terug komt weet ik niet, dat merken jullie, ik weet wel dat ik blij ben dat ik dit heb gedaan, ondanks dat ik eerst bang was vanwege mijn gebrekkig engels.
Ik wil iedereen bedanken voor hun reacties! Ik vind het super om te lezen dat veel mensen mijn verslagen bijhouden. Ik zit nog vol met verhalen en ik heb stik veel foto’s, die ik graag met jullie allemaal wil delen.
Ik zie jullie allemaal over 4 dagen weer!
Xxx een super enthousiaste Lauri vol met ervaringen!
-
26 Juli 2014 - 17:27
Yvonne Van Der Bom:
Hoi Laurie. Ongelooflijk dat die drie maanden alweer voorbij zijn. Ik heb heel erg genoten van je reisverslag, (echt super leuk om te lezen) en de foto's. Het was een ervaring om nooit te verbergen denk Ik. Alvast een hele goeie reis!! groetjes Yvonne -
26 Juli 2014 - 20:19
Ramona:
Geweldig dat je het zo naar je zin hebt gehad!! Ik wens jullie een hele goede reis en tot binnenkort!! Groetjes je tante -
26 Juli 2014 - 22:01
Denise:
Hi Lauri,
Wat een geweldig verhaal weer..
SUPER tof dat je dit grote avontuur bent aangegaan en ik ben stiekem wel een beetje jaloers op de dingen die je daar al hebt mogen doen en gezien hebt.
Wat een super ervaring!
Liefs Denise -
27 Juli 2014 - 08:16
Brigitta:
He Mop weer een mooi verhaal, deze ervaring neemt niemand je af en je zal daardoor best veranderd zijn door alles blijft tenslotte een levenservaring. Maar dat maakt voor ons niet uit je kan het ons zelf zo vertellen en laten zien met de foto's. ..Wij zijn heel benieuwd. Groetjes en tot zo liefs Mama -
27 Juli 2014 - 10:21
Marianne:
Wat een ervaringen heb je opgedaan Lauri,die zijn voor je leven.Geniet nog van de laatste daagjes.Maar je mama zal blij zijn dat je weer heelhuids terugbent hoor.goede reis lieve kind.
Gr Marianne huijsmans -
27 Juli 2014 - 19:49
Jolanda:
Wat mooi dat je zo enthousiast bent! Wil veel verhalen horen straks in het zomerkamp huisje!
Goede terugreis alvast! -
28 Juli 2014 - 09:40
Sandra Van Der Lee:
Hoi Lauri
Je avontuur zit er weer bijna op zeg...ongelofelijk
Wat vliegt dat voorbij..
Wat een mooie verhalen heb je geschreven. Wat een indrukken heb je opgedaan,
veel gezien,veel mee gemaakt ,maar vooral genoten !! Een heel ander leven daar ..dan maken wij ons wel eens druk om iets heel onbelangrijks..Een hele mooie ervaring rijker jij, eentje die je nooit meer zal vergeten en je mee zal dragen als een hele mooie herinnering !
EEn hele veilige,goede reis terug naar Nederland !!xx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley