De eerste stage week zit erop!

Jambo allemaal!
Het was weer eens tijd om jullie op de hoogte te brengen van de eerste stage week. Ik heb erg veel indrukken gehad deze dagen, voornamelijk op stage. Succes met lezen!!

Dag 6:
Vanochtend gingen we samen met Millecent naar het ziekenhuis om onze werkverklaring aftegeven bij dokter Lucia. Het duurde een tijdje voordat we ons konden aanmelden, ondertussen kwamen er politiemannen binnen met enorme wapens en een aantal jongens die gehandboeid waren. Na een lange tijd te hebben gewacht, kregen we een rondleiding door het Ziekenhuis door Helen. Helen is leerling verpleegkundige op bij de oogarts. We startte bij de revalidatie en daarna naar de podotherapeut. Hier zagen we de dokter bezig om gehandicapte kindjes te laten staan zodat hun spieren versterken. Daarna liepen we langs de tandarts, oogarts, kinderpoli, ICU en daarna de laber. Vrouwen zaten in de wachtkamer te wachten om te gaan bevallen, we zagen een vrouw op een brancard voorbij rijden die weg ging voor een keizersnede. Een verdieping hoger lagen kleine baby’tjes. Wat een schatjes! En zo klein.. in de eerste kamer <1kg lagen 2 baby’s. Wat een frummeltjes, het liefste had ik er eentje mee genomen naar huis.. in de 2de kamer lagen baby’s van 1kg tot 1,6kg.. in de 3de kamer lagen baby’s van 1,6kg tot 2kg en de kamer ernaast lagen de baby’s van 2kg tot 4 kg. In de laatste kamer lagen baby’s onder de lamp. Ze vertelde ons wanneer een baby telkens een kamer opschuift totdat hij of zij mee naar huis kan. Ook zijn we langs de kinderafdeling gelopen en de kinder intense care, hier lagen erg zieke kinderen te rieren van de kou en pijn. Echt sneu. Ook op de mannenafdeling lagen mannen ver uitgedroogd met bijna geen vel om de botten op de grond te wachten. Daarna liepen we langs oncologie, hier zagen we een aantal kinderen spelen met lachende gezichtjes. Dit is de afdeling waar ik morgen zal starten. We mochten via de deur even mee kijken hoe ze chemo bij een patiënt startte. Na me voorgesteld te hebben gingen we verder naar de operatiekamer, hier mochten we niet verder. Wel zagen we de arts die de keizersnede had uitgevoerd bij de vrouw die we voorbij zagen rijden. Als laatste zijn we langs de nierdialyse gelopen. Er lagen momenteel 4 patiënten aan de dialyse, dit had ik niet verwacht ik Kenia. Een man van de patiënt sprak ons aan, waar we vandaan kwamen. Holland? Oh van Persie! In Kenia leeft voetbal hellemaal, bijna iedere man is voor Engeland. Ze kunnen je van alles vertellen erover en vinden het raar dat wij er niet veel van weten. Want we komen toch uit Holland.
Na alle afdelingen te hebben gezien, hebben we geluncht.
’s Middags hebben we lekker aan het zwembad gelegen om nog eventjes te genieten van onze extra vrije dag. Morgen zullen we beginnen in het ziekenhuis. Rond 17:00uur hebben we Sammy gebeld of hij ons af kon zetten bij Megacity om wat boodschappen te doen voor het avondeten. We gaan een pastasalade maken, in ieder geval dat was de bedoeling. Toen we terug kwamen en wouden gaan koken bleek het dat we de pasta waren vergeten. Slim. Dus we hebben kip Hawaï gemaakt wat eigenlijk voor morgen was. Dominique en Max aten weer gezellig met ons mee. Na het eten begon Max al erg enthousiast op te ruimen, omdat wij hadden gekookt zei hij. Maar daarna verscheen gelijk de glimlach op z’n gezicht. Hij wou graag weer Halligalli spelen. Dus na een aantal potjes halligalli gespeeld te hebben heeft Dominique ons een kaartspel uitgelegd. Shithead.. het duurde eventjes voordat we het snapte maar het is een leuk spel! Na een drukke warme dag hebben we onze was en andere spullen bijeen gepakt, want morgen gaan ze wassen en ons huisje schoonmaken.
Rond 22:00uur zijn we gaan slapen, morgen vroeg eruit voor onze eerste dag! Spannend!
Dag 7:
Om 6:45uur ging de wekker, het witte pak hing al klaar om aangetrokken te worden. Na 3 weken kunnen we weer zustertje spelen. Of de pakken lang wit blijven is de vraag, de stof die hier overal hangt, die vieze handjes en voeten van de kinderen. Om 7:45uur liepen we met z’n 4e naar het ziekenhuis, dominique en ik hebben iris en nicky afgezet bij de out-patiënts. Daarna is Dominique met mij meegelopen naar de kinderoncologie. Daar heeft dominique mij achtergelaten en begon mijn eerste dag. Na me voorgesteld te hebben en iedereen een handje te hebben gegeven gingen ze overdragen vanuit de nacht. Een leerling verpleegkundige heeft me rondgeleid op de afdeling. Het is echt niet te vergelijken met in Nederland. De afdeling bestaat uit 3 kamers waar in ieder 8 bedden in staan. De achterste kamer is de nursing room, hier krijgen de patiënten chemo en worden de verbandjes opnieuw verbonden. Verder hadden ze een linnenkamer waar het schone wasgoed in lag en een kamer waar het vuile wasgoed naar toe ging. Daarna liet ze me kennismaken met de kinderen. Ze zijn tussen de 3 en 10 jaar oud, de meeste durfde mij geen handje te geven of aan te kijken. Ook spraken ze geen Engels waardoor het communiceren erg moeilijk was voor mij. Ik mocht samen met de nurse de medicatie delen. Ik stond ervan te kijken dat de kinderen bijna geen pijnstillers kregen, alleen multivitaminen en een klein morfine tabletje. Na de medicijnenronde moest een patiënt weg voor een x-ray. Het meisje had een tumor in haar wang, waardoor deze helemaal bol stond. Ze had al een dagen last van haar buik, waarvoor ze vandaag een foto kreeg. Na een uur te hebben gewacht bij de x-ray was ze eindelijk aan de beurt. Een kwartier later kregen we de foto’s mee en gingen we weer terug naar de afdeling. Op de foto was te zien dat ze een gezwel in haar maag had van 4 bij 3cm. Arm meisje. Gelukkig was haar moeder erbij, maar die had het al verwacht zei ze. Verder was er in de morgen weinig te doen, ik heb met de andere 2 leerling verpleegkundige gepraat. Ze vroegen hoe onze opleiding eruit zag en wat wij allemaal op een dag deden in het ziekenhuis. Verder legde zij uit hoe hun opleiding eruit zag. Na een babbeltje wouden ze allebei heel graag naar Nederland om de opleiding af te maken. Voornamelijk voor het geld. Na een goed gesprek wouden ze al te graag op de foto met me. Daarna was het tijd voor de lunch, 12:30uur tot 14:00uur. Ik ben naar out-patiënts gelopen om iris en nicky op te zoeken. Maar zij waren nog niet klaar. Na een half uurtje te hebben gewacht zijn we naar ons huisje gelopen. Toen we aankwamen waren ze het nog aan het dweilen, dus gingen we lunchen bij dominique. Na de ochtend te hebben besproken konden we weer terug voor 2 uurtjes. Ik had een aantal ballonnen meegenomen om de kinderen een beetje op te vrolijken. Toen ik aankwam zag ik dat er een andere gediplomeerde verpleegkundige er was. Ik heb samen met haar nog 2 spuitjes morfine gemaakt en aan 2 kindjes gegeven die erg veel pijn hadden. De tranen bleven maar op het gezichtje staan, dus besloten om nu al de ballonnen op te blazen. Wat een succes! De tranen verdwenen en de glimlach was er van oor tot oor. Gelukkig had ik er genoeg bij, want alle kindjes kwamen gelijk naar me toe voor een ballon. Wat hebben zij zich vermaakt de laatste 2 uren met die ballonnen. We hebben er met pen nog een aantal blije gezichtjes opgetekend, verder schreven zij voor mij hun namen erop zodat ik ze bij hun naam kon aanspreken. Ook pakte de kinderen opeens mijn hand vast en gingen met me spelen. Hun verlegenheid was opeens weg. Om half 4 kwam de nurse naar mij toe dat 1 patiënt zo een chemokuur krijgt. En of ik mee wou kijken, natuurlijk wil ik dat. Nadat het infuusje was geprikt moest er 3 liter steriel water inlopen voordat de chemo erdoor kon. De arts was erg vriendelijk, hij had veel vragen over nederland en wou van alles weten. En als laatste begon hij over voetbal, van Persie.. ik heb erg gelachen met hem. Als verrassing kwamen iris en nicky nog langs, zij hadden s middags weinig te doen. Helaas kon ik de chemokuur niet afzien omdat het tijd was om naar huis te gaan. Maar hij was er morgen ook, en dan kon ik een hele chemokuur meekijken. Dus ik ben benieuwd!
Vanavond eten we nu echt de pastasalade, en morgen werken we nog een dagje. S avonds komt de andere groep weer terug naar ons. Verder wil ik graag de muggen bedanken dat ze me zo lekker vinden. Wat jeuken die dingen zeg, zelfs in klamboes slapen heeft geen effect meer.

Dag 8:
Vanochtend begon de dag weer om 8uur op oncologie. Na de overdracht heb ik het verband verwisseld bij een 3jarig kindje. Hij begon al te huilen voordat ik startte, maar terwijl ik bezig was keek hij me aan met een glimlach. Jodium was op, dus moest het droog verbonden worden. Arm ventje, dat zal hij morgen ochtend wel voelen als ze het eraf halen. Daarna gingen ze beginnen aan de medicatieronde, ik heb samen met de verpleegkundige de medicatie gedeeld. Terwijl de verpleegkundige in hun hokje gingen zitten ben ik bij de patiënten gaan zitten. De allerkleinste kwam op schoot zitten en begon te tekenen in mijn kladblokje. Met de andere ben ik in het engels gaan tellen. Ze telde mijn moedervlekken op mijn arm, daarna hebben we alle kleuren benoemd die we zagen. De leerling verpleegkundige riep me, en vroeg of ik naast haar wou gaan zitten. Ze liet me een boek zien van haar school. Ze was huiswerk aan het maken. Een andere leerling kwam voorbij lopen en ging naast ons zitten. Ze vroegen of ik iets wist over Sepsis. In mijn verpleegkundige handboekje staat toevallig een schema over sepsis in, deze heb ik vertaald voor ze. Verder vroegen ze dingen over mijn school, dus ik heb een aantal foto’s laten zien dat wij oefende op elkaar en op poppen. Ze vonden het geweldig! Nadat vroeg ze of ik mee wou lopen om een document op te halen. Toen we net terug waren, kwam er een nurse van het hospice zij vroeg of wij mee wouden lopen voor morfine. In het hospice kreeg ik uitleg wat ze daar allemaal deden. Het is echt heel anders dan in Nederland. Hier komen de patiënten voor een chemobehandeling en/of voor morfine, daarna gaan ze weer naar huis. Na 4 ml te hebben gekregen mocht ik naar iris en nicky gaan om te gaan lunchen. Zij waren nog druk bezig, nou ja druk, ze waren bezig. Ik heb meegekeken hoe iris een patiënt een spuit gaf. Daarnaast hebben we gezellig gekletst.
Toen gegeten hadden hoorde we de tuktuk stoppen voor ons huisje, daar was de andere groep! Terug van rangala. Wat zijn zij blij met een warme douche. Helaas voor ons moesten wij om 2 uur weer terug om nog 2 uurtjes te gaan werken. Terug op de afdeling vroeg de avonddienst aan mij waar de andere student nurses waren, uh geen idee. Oke, dan geef ik jou mijn nummer als je van de afdeling af gaat of naar huis gaat wil je dan eventjes bellen. En daar ging ze, weg. 2de dag op oncologie en ik stond alleen. De moeders van de kinderen lagen op de bedden van de patiënten te slapen, dus ik heb gezellig met de ballonnen van gisteren overgeslagen en gevoetbald. Ze vroegen zelfs of ik een foto van ze wou maken, dus het was selfie time! Zoveel blije gezichtjes bij één, wat een schatjes. Nicky appte mij of ik ook mee wou om de college te zien van de studenten hier, dus ik belde de nurse op dat ik de afdeling ging verlaten (kan gewoon in kenia). Nadat ze terug was ben ik naar out-patiënts gelopen naar iris en nicky. Daar zaten ze te wachten tot we konden gaan. Een indrukwekkende rondleiding gehad daar, het gebouw is erg groot, de studenten leven daar tijdens de studie. We mochten een klas in en moesten ons voorstellen aan hen. Voordat we iets hadden gezegd hadden ze allemaal al een aantal foto’s van ons gemaakt. Ik voelde me echt een aap, alsof ze nog nooit een blanke hadden gezien. Na hard gelach hebben we ons zelf nog voorgesteld en zijn we snel uit het lokaal gegaan. Het oefenlokaal ziet er bij hun wel echt mooi uit, die oude schoolbanken, overal torso’s en skeletten. Als laatste liepen we voorbij een groep jongens, waar we ons zelf weer voorstelde. Zij gingen zich ook voorstellen aan ons, voornamelijk ‘i’m single’ and i like you. Na de indrukwekkende rondleiding zijn we terug naar huis gegaan om gedag te zeggen tegen de andere groep, te douchen en klaar te maken voor de avond. Vanavond gaan we lekker uiteten en een drankje doen. Hier zijn we echt aan toe!


Dag 9: (zaterdag!)
Het avondje stappen gisteren was erg gezellig. De muziek hier in Kenia is ook wat langzamer. Het dansen is erg leuk, niemand staat stil. Vanochtend zijn we om 10:30uur vertrokken met de tuktuk naar het victoria meer. Na een kwartiertje halfuurtje gehobbeld te hebben, kwamen we er achter dat het nogal erg hard waaide. Waardoor de luipaarden verder weg waren en het erg golfde op het meer. Besloten om de boottocht een andere keer te doen, als het weer wat rustiger is. Ook kwamen wij de leider tegen voor de volgende groep die naar kenia gaat. Na een kopje thee zijn we weer terug gegaan met de tuktuk. Na het middageten zijn we met de groep naar megacity gegaan om een lekkere ijskoffie te drinken met z’n alle en wat boodschappen te halen.
Met z’n alle besloten om ’s avonds weer uiteten te gaan met z’n alle en bart. Het was erg gezellig, en het eten smaakte lekker. Ondanks toch weer buikpijn na het eten. Na het eten zijn we weer naar de rooftop geweest om een drankje en dansje te doen. Het was erg gezellig, maar om half 1 zijn iris en ik naar huis gegaan.
Dag 10/11/12:
na 2 dagen op bed te hebben gelegen met erge buikpijn en rugpijn. Bijna niets kunnen eten. Ben ik vandaag naar het ziekenhuis geweest voor onderzoek. Voor de komende 5 dagen vezelzakjes meegehad en maagtabletten. Ik hoop dat ze snel gaan werken, zodat ik weer stage kan lopen. Het eerste zakje was een ramp! Wat een fatsig spul is dat zeg, het smaakt naar sinaasappelsap met allemaal vezeltjes erin. Ik hoop dat het zo geen 5 dagen gaat duren, want bahbah. Na de afwas te hebben gedaan, en een beetje opgeruimd te hebben, (want iris en nicky maken een troep als ze gaan werken) haha! Komt michelle met een schaaltje fruit aan zetten, die ik perse op moest eten. Dus mama maak je eigen maar niet druk, hier zijn 3 verpleegkundige om me heen. Die denk willen dat ik weer zo snel mogelijk aan het werk ga. ’s Avonds heb ik gebakken aardappeltjes gebakken, in ieder geval dat was de bedoeling. De aardappeltjes waren na het koken ervan meer aardappelpuree. Ondanks was het wel erg lekker. De snijboontjes smaakte hier ook goed, alleen wat een werk om die allemaal te doppen. Na bart en Michelle gedag te hebben gezegd, gingen we nog een kaart spelletje doen. Tot de stroom uitviel! Wat was het donker ineens… opzoek naar de zaklampen en kaarsjes. Na de sfeer wat opgevrolijkt te hebben zijn we verder gegaan met kaarten. Shithead! Na 2 rondjes gingen we toch maar naar bed.. met de hoop dat de elektrisch tijd weer snel aan zou springen. Alle 3 onze wekkers gezet, met de hoop dat 1 mobiel niet uit zou vallen.
Dag 13: (woensdag)
Vannacht ben ik bijna de gehele nacht wakker geweest en die medicijnen waren niet mijn beste vrienden vannacht. Om 7uur besloten om toch niet naar stage te gaan, maar terug in bed te kruipen en hopen dat het vandaag beter zou gaan dan gisteren. De pijn zakte maar weinig gelopen de dag. Om vandaag weer de hele dag in het huisje op bed te liggen ging me nu onderhand wel vervelend. Dus bikini aangetrokken en naar het zwembad gegaan om daar om een luchtbedje rond te dobberen. Dat was niet verkeerd. Na eventjes te hebben gezond, zag ik dat nicky geappt had dat ze niet binnen konden. Dus bij michelle binnengelopen, in de hoop dat ze daar zaten. Liet ik zien dat ik de deur gewoon open had gelaten, maar dat hij klemde. Daarna zijn we met z’n alle aan het zwembad gaan liggen om de laatste zonnestralen mee te pakken. Nadat ze zon bijna helemaal was verdwenen, en we gek werden van de vliegen en muggen zijn michelle en ik naar de supermarkt gereden om de boodschappen voor de tomatensoep. Vanavond gaan we na het avondeten naar de stad om michelle’s lievelingstoetje te eten, een brownie.. ben benieuwd hoe mn buik zal reageren vanavond.
Dag 14: (donderdag)
Vandaag ben ik al 2 weken hier, wat gaat de tijd snel. De nacht was weer een drama, bijna geen oog dicht gedaan. Toch besloten om vandaag stage te lopen, om de kindjes gedag te zeggen omdat ik maandag naar de poli ga voor een week. De kinderen waren blij om mij weer te zien, maar wat zagen ze eruit. Bijna iedereen had koorts van de chemo van gisteren, waardoor meer dan de helft op bed lag. Na een wondje opnieuw te hebben verbonden en medicijnen te hebben gedeeld, heb ik mee gekeken hoe ze een infuus gingen prikken. De aders waren erg slecht te zien en te voelen. De meest zichtbare zat vol met wondjes van de vorige infusen. Toen de verpleegkundige wou gaan prikken barste ze in een hoestbui uit, waardoor een leerling verpleegkundige het overnam. Man oh man, wat heb ik afgezien met dat kindje zeg. Hij prikte recht voor een stukje bot dat uitstak.. en het kindje maar schreeuwen. Tis sond. De rest van de dag ben ik niet van mn stoel afgekomen van de pijn, ondertussen maar de boeken doorgelezen van de afdeling over oncologie. Best interessant. En samen met een 1ste jaars verpleegkundige 4 verpleegplannen gemaakt van de zieke kindjes. Om half 1 ben ik naar iris en nicky gelopen om ze te halen voor de lunch. Na de lunch ging het echt niet goed, dus samen met michelle weer naar het ziekenhuis geweest. Na een ct scan te hebben gemaakt en nieuwe medicijnen hoop ik dat het nu snel over gaat. Ik heb echt het geluk dat we hier met verpleegkundige zijn, met de brede kennis 
Dag 15:
Ik wil graag de bezorgde mensen thuis zeggen dat het een stuk beter met me gaat. En dat de pijn minder is geworden. Na lekker uitgeslapen te hebben zijn we met onze luchtbedjes naar het zwembad gegaan om bij te kleuren. Wat waren wij blij dat onze handdoeken en kleren eindelijk werden gebracht , want we hadden gisterenavond niet meer kunnen douchen omdat alles in de was zat. Zelfs onze schoenen zijn gisteren schoongemaakt! Dus wij kunnen er weer een week tegenaan. Vanmiddag gaan we nog wat boodschappen doen voor vanavond, verder zal dit een lekker rustig dagje worden.

Kwaheri!!

xx Lauri